Deze roman maakt deel uit van wat een literair vierluik moet vormen rond de motieven 'boeken' en 'Barcelona'. Na het megasucces van De schaduw van de wind (De Leeswolf 2004, p. 723) is het tweede deel in een eerste oplage verschenen van maar liefst 225.000 exemplaren, die overigens al binnen twee maanden verkocht waren. De vraag is of de hooggespannen verwachtingen van de lezer wel recht worden gedaan in Het spel van de engel.

Hoofdpersonage is ditmaal David Martín, een generatie ouder dan Daniël Sempere, die we kennen uit Zafóns vorige roman. Daniël, het jongetje dat werd ingewijd in het geheim van het Kerkhof der Vergeten Boeken, ziet het levenslicht op de laatste pagina's van dit tweede deel. Zafón gaat dus niet verder in de tijd, maar borduurt achterwaarts voort op de geschiedenis van De schaduw van de wind. We schrijven Barcelona, 1917. De jonge David Martín, afkomstig uit de lage kringen en met een ongelukkige jeugd achter de rug, werkt als jongste bediende voor een krant. Van jongs af wordt hij bekoord door boeken. En hij heeft schrijversaspiraties. Het geluk lacht hem toe, want de chef-redacteur plaatst zijn verhalen en Davids mecenas Vidal bewerkstelligt dat hij voor een uitgever aan de slag kan, weliswaar onder een pseudoniem en in het genre van de stuiversroman, maar toch, zijn leven en vooruitzichten zijn een stuk beter dan voordien. Dan dient zich een mysterieuze uitgever uit Parijs aan van wie David de opdracht krijgt om een literaire vorm te geven aan een nieuwe religie van het kwaad, die de wereld zal veranderen. In ruil daarvoor ontvangt hij een grote som geld en, wat belangrijker is, de mysterieuze engeldrager verlost David van een voortschrijdende hersentumor. Als een ware Faust verkoopt David zijn ziel aan de duivel, en dan begint de ellende. Het boek Lux Aeterna, dat hij uit het Kerkhof der Vergeten Boeken heeft meegenomen, speelt daarbij een grote rol.

Barcelona, boeken, spanning, dood en verdoemenis, onmogelijke liefdes, gothic en veel bovennatuurlijke verschijnselen vormen de ingrediënten van deze roman. Zafón kán vertellen. Hij weet de sfeer van het oude Barcelona meesterlijk op te roepen en zet ook enkele personages raak neer. Bovendien leest het in drie bedrijven opgezette verhaal gemakkelijk weg. Waar De schaduw van de wind echter geloofwaardig blijft en de lezer blijft boeien, daar haakt deze Het spel van de egen af. Gaandeweg wordt het piefpafpoefgehalte hoger, nemen irreële gebeurtenissen toe en lijken losse eindjes dwangmatig aan elkaar geknoopt te worden. Wat veelbelovend begint, eindigt in een gekunsteld, veelal voorspelbaar verhaal dat de intensiteit van De schaduw van de wind mist. Wordt dus aan de lezersverwachtingen voldaan? Niet echt, daarvoor werpt zijn succesroman een te lange schaduw op dit tweede deel, waarnaar lang is uitgezien. Hopelijk vindt in deel drie van Zafóns geplande tetralogie een recuperatie plaats. [Jacqueline Visscher] Verberg tekst

In 2001 verscheen in Spanje 'De schaduw van de wind' van de toen nog totaal onbekende schrijver Carlos Ruiz Zafón (1964). Via mond-tot-mondreclame groeide de roman in de daarop volgende jaren uit tot een wereldwijde bestseller. Iedereen die heeft genoten van 'De schaduw van de wind' zal weer smullen van dit zelfstandig te lezen tweede deel, dat zich wederom afspeelt in het roerige Barcelona van de eerste helft van de twintigste eeuw en waarin het Kerkhof van de Vergeten Boeken een belangrijke rol heeft. Hoofdpersoon is David Martín, een piepjonge, straatarme journalist die vanwege zijn schrijftalent een mysterieuze uitnodiging krijgt van een Franse uitgever om een roman te schrijven. Net als Daniel Sampere in 'De schaduw van de wind' belandt David in een spannend avontuur waarin liefde, seks, en het bovennatuurlijke niet ontbreken. En met zijn vele toespelingen op bekende literaire werken wil ook deze roman nadrukkelijk een hommage aan de grote vertelkunst zijn. Voeg hierbij de vlotte stijl en het zal duidelijk zijn dat de liefhebbers van 'De schaduw van de wind' niets tekort komen in dit vervolgdeel. Paperback; normale druk. Verberg tekst